Το «περιβόητο» πολυνομοσχέδιο που μας απασχολούσε πολύ καιρό τώρα, έγινε νόμος του Κράτους με την πειθήνια στάση και θετική ψήφο των Κυβερνητικών Βουλευτών, ακόμη και εκείνων που αρχικά είχαν δηλώσει προβληματισμένοι αν θα το ψήφιζαν ή όχι.

  Για άλλη μια φορά είμαστε μάρτυρες αχρείας εκμετάλλευσης, από πολιτικούς, μείζονος εθνικού θέματος, του «Μακεδονικού», για να ικανοποιηθούν μικροκομματικές σκοπιμότητες. Οι μεν για να πέσει η κυβέρνηση, οι δε για να μείνουν στην εξουσία. Η κυβέρνηση ζητά από την αντιπολίτευση να δηλώσει τη θέση της. Πες μας τι διαπραγματεύεσαι να σου πούμε τι πρεσβεύουμε, απαντούν αυτοί. Και επίσης αν όλοι στην κυβέρνηση θέλετε το ίδιο ή όχι. Γιατί αν όχι να φύγετε. Γιατί να φύγουμε; Να ψηφίσει η Βουλή. Ναι αλλά εμείς δεν ψηφίζουμε αν δεν ψηφίσετε όλοι εσείς. Να πέσει η κυβέρνηση. Θα έχουμε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όχι γιατί αν δεν ψηφήσουν όλοι οι «δικοί σας» χάνετε τη δεδηλωμένη. Και άλλα τέτοια παρόμοια. Μια άθλια κολοκυθιά πάνω στο καταταλαιπωρημένο κορμί της Μακεδονίας.

  Προσθέτοντας ύβρη στην ταπείνωση των ψηφοφόρων πολλοί, ιδίως πολιτικοί, αντιδρούν, στην κριτική για το χαμηλό επίπεδο των πολιτικών μας, λέγοντας ότι αυτές είναι οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Επομένως το αντικατοπτρίζουν. Σωστά. Πολύ πονηρά, όμως, παραλείπουν να εξηγήσουν ότι στις εκλογές οι υπάρχουσες επιλογές μεταξύ υποψήφιων είναι δεδομένες και περιορισμένες. Προσδιορίζονται κατά κύριο λόγο από τη θέληση και τις επιθυμίες των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων. Είναι επομένως απόλυτα φυσικός ο ισχυρισμός που τίθεται ως τίτλος στο παρόν σχόλιο.