Αυτό το ανέκδοτο λέγονταν από το θυμόσοφο λαό μας σε αντίστοιχες και ανάλογες περιπτώσεις πάντα με υπερβολή και όσον αυτό κολλούσε με αμφισβήτηση ή αποδοχή.

Σήμερα αυτό το ανέκδοτο βρίσκει ολοφάνερα την πραγματική του έκφραση, με τη συμπεριφορά, των κατά τα άλλα συμπαθών από τους Έλληνες, προσφύγων εισβολέων στη χώρα μας.
Και τι άλλο μπορεί να είναι όταν:

• Μπήκαν στη χώρα μας παράνομα.
• Πηγαίνουν όπου θέλουν, ιδιαίτερα σε ακατάλληλες θέσεις διαμονής ανθρώπων στα σύνορά μας, απευθύνονται εριστικά στους φρουρούς της γειτονικής χώρας από τη χώρα μας και αρνούνται να συμμορφωθούν στους όρους της πατροπαράδοτης δικής μας φιλοξενίας, ή σε θέσεις εισόδων στη χώρα μας, όπως το λιμάνι του Πειραιά και παρεμποδίζουν τη λειτουργία τους.

Σ' αυτά και άλλα τι κάνει η ανίκανη (όπως αυτά και άλλα δείχνουν) κυβέρνησή μας; Μήπως κοιμάται, ονειρεύεται και απολαμβάνει το ηχηρό εμβατήριο της 5ης διεθνούς  "δεν θέλουμε στρατό και στόλο ούτε σύνορα στη γη";